به منظور شتاب دادن به روند رسیدن خرما و بلوغ آن و همچنین بهینه سازی کیفیت نهایی این محصول، انواع بسیاری از مواد شیمیایی مورد آزمایش و بررسی قرار گرفته اند که سود مندترین آنها در زیر بررسی می کنیم.
در کشور های خرما خیز جهان، محققان این حوزه کاری، روش های بسیار زیادی جهت زود رس بودن میوه خرما تست و برسی کرده اند که می توان گفت بسیاری از آنها رد شده و از کیفیت میوه کاسته اند. اما در میان انبوه روش های تست شده، تعداد اندکی از این روش ها مورد قبول واقع شده است.
رسیدن خرما بصورت طبیعی یا همان پرورش ارگانیک، کیفیت آن را دلپسند تر کرده و همچنین چروکیدگی و از دست رفتگی طعم آن را کم می کند.
نخل خرما
یکی از دانشمندان، تاثیر بیش از صد نوع ماده شیمیایی را بر روی بالغ سازی خرما آزمایش کرده و به این نتیجه رسید که تعداد بسیار از آنها روند بالغ سازی خرما را سریع تر می کند. شناخته شده ترین ماده ای که در این مورد بکار گرفته شد، اسید استیک بود. آمونیاک نیز مورد آزمایش قرار گرفت، اما زمانی طولانی برای نگه داری خرما و پرورش کنترل شده انواعی از آن، در دما ها و رطوبت های متفاوت صرف شد.
ترکیبات دیگری که اثر های کوتاه مدت آنها بر این روند تجربه شد. (شامل دی اکسید کربن، اتیلن، مواد قلیایی گرم و نمک)
بکارگیری هورمون جیبرلین برای انواع خرمای نارس و به منظور شتاب بخشیدن به روند رسیدگی آنها، نتایج ناخواسته ای بوجود آورده است. هنگامی که این ماده را درباره خرمای دیگلت نور، به مدت چند هفته پس از باز شدن خوشه آن بکار گرفتند، پیش از رسیدن خرما باعث ایجاد چروکیدگی در پوست شد و حساسیت آن را در برابر مقاومت به سیاه شدگی افزایش داد.
هنگامی که هورمون جیبرلین برای خرمای نیمه رس بکار بردند، از پیدایش رنگ کامل خلال در آن ممانعت کرد و رسیدگی آن را به تاخیر انداخت.
